جایی خواندم:

مگر می شود پاییز بیاید و عاشق تر نشد؟

می خواهم بگوییم:

پاییز این سالهای من، با پاییز همه فرق می کند!

پاییز این سالهای من غمگین است، چون بی حضور تو آغاز می شوند!

مگر می شود پاییز تاب بودنت را نداشته باشد ، در آخرین گامهایش تو را نیست کند و من خوش باشم از آمدنش و خوش آمد گویمش.

دل من بی تو مملوء دلتنگی هاست.

لبخندهایت را از ما گرفت، پاییز چه دلسنگ شد و من چه بی اندازه دلتنگ تو و صدای تو و خنده های تو ...

 

 

 

 

 با کلیک روی عکس، عکس را با سایز بزرگتر ذخیره کن

 

 

 

"بی تو اینجا تو زمستون، زیر ابرا که خسیسن

چی می مونه واسه من جز این غم و تنهایی

دل هوای تو رو کرده، جای ابرا من می بارم

کی می تونه واسه ما تو بشه اگه نباشی

من  بدون تو غریبم میون این همه شلوغی

تو کجایی ، تو رو می خوام، واسه من همه دنیایی!" آبان 90

 

 

 

 

 

با شروع پاییز توی هر کانال تلویزیون و هر جای اینترنت گشت بزنی، یه مدیحه ای برای ورود پاییز می بینی یا می شنوی و شاید من جزء معدود کسانی باشم که این کار رو نکردم.

صبر کردم تا آخر پاییز بیاد ،تا  مرثیه ای بخونم برای مردی که پاییز تاب موندنش رو نیاورد و در واپسین گامهاش نیستی اونو رقم زد.

مردی که قرار بود موندگار بشه و اسمش، یادش و صداش فراموش نشه، مردی که هزار بار راهرو های ارشاد رو رفت و اومد تا مجوز آخرین آلبوم زندگیش رو بگیره و این "راز" سر به مهر رو که توی دلش حبس بود رو فریاد بزنه تا کمی آروم بشه. اما ارشاد این مجال رو بهش نداد. اون مرد که همون "ناصریای" قصه منه، نا امید شد و کوله بارش رو بست که به زادگاهش برگرده، که دنیا مجالش نداد و به آرامگاه ابدی تبعیدش کرد.

و پاییز با سنگدلی تمام ، محملی شد برای به سرانجام رسوندن این حکم تبعید.

بعد از اجرای این حکم بود که رگ غیرت ارشاد گرفت و به همون "راز" سر به مهری که تا همین چند وقت پیش مانع فاش شدنش بود، مجوز داد اما نه با نام "راز" همون نامی که "ناصریا" خواهانش بود بلکه با نام "ماندگار"  و به گفته خودشون برای اینکه ماندگار بشه.

اما خیلی زود فراموش کردن که خانی بوده و حالا دیگه نیست.

برام خیلی عجیب بود که توی صدا و سیما فقط موزیکهاش به طور بی کلام پخش می شد، با اینکه کلی آثار مناسبتی داشت، توی هیچ مناسبتی پخش نمی شد...

و الان چند صباحیه که دوباره صداشو از برنامه هایی چون "نیمروز" و "رادیو هفت" می شنوم. بازم به غیرتشون.

اما چیزی که هیچ وقت نمی تونم باهاش کنار بیام اینه که :

هروقت شخص شهیری به هر دلیلی توی بیمارستان بستری می شه یه گزارش ویژه ازشون پخش میشه و هیات صدا و سیما به عیادتش می رن...

 نظیر: زنده یادان: بابک بیات، ناصر حجازی و ...

و همینطور رضا ایرانمنش، احمد رضا عابد زاده و خیلی های دیگه...

حرف من این نیست که چرا سراغ اینها رفتن ، من خودم به شخصه ارادت خاصی به این اشخاص دارم.

در زمان بیماری آقایون ایرانمنش و عابد زاده ، چقدر گریه و نذر و نیاز کردم به خصوص که عابد زاده همشهری منم هست.

حرف من اینه چرا سراغ "ناصریا" نرفتن و بعد از رفتنش اونم بعد از چند روز برنامه ای ازش پخش شد. و جالب اینکه قرار بود حتما پیگیر بشن و علت رفتنش رو بدونن. اما خیلی زود فراموش کردن و تا الان هنوز نفهمیدیم "ناصریا" رو چه شد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

شاید بگید بی خیال هرچی بود دیگه تموم شد؟

اما حتی اگه هزار سال هم بگذره، با دیدن عکس هاش و شنیدن نام و صداش، یه سوز عجیبی

دلمو به درد میاره و غمش چنان به دلم می شینه که انگار همین الان این خبر رو بهم دادن و وااااااااااااااااااااااای چقدر دلم بی قرار می شه و هوای یه دل سیر گریه کردن رو داره.

 

 با کلیک روی عکس، عکس را با سایز بزرگتر ذخیره کن

 

 

به خاطر همین 5ساله که پاییز فصل بی قراری منه،

فصلی که تا همیشه تداعی کننده یه غم بزرگه برام.

 

 

 

"آه ای خزان نفرین بر تو...

نفرین برتو که با وجود تمام عشقی که به تو داشتم، در یک غروب تلخ با تیشه دل سنگت دل بلورینم  را شکستی...

نفرین بر تو، نفرین بر تو که با نهایت بی رحمی دیوارهای دلم را به رنگ عزا نقاشی کردی...

ازتو بی زارم...

از تو بی زارم ای خزان

به اندازه تمام رنجی که برده و می برم بی زارم..."  سال 86

 

پاییز برام یاد آور درده

 

 

 

با کلیک روی عکس، عکس را با سایز بزرگتر ذخیره کن

 

 

 

نظرات شما عزیزان: